Олег Раков(Беларусь, Минск)Самота, жаль і боль адчаю,- Усе знаёмы яны мне. Я позірк жаха адчуваю У гэтай восеньскай вясне. Грымота ззяе з новай сілай, Нібы дажджлівы шэры дзень. Кранаюць свежыя магілы Маю амаль сляпую цень. Маланка б'е, нібыта молат, І сэрца боль ужо ў крыві. І не спыніць мне болей голад, У цемры знікне красавік. Я ненавіжу гэты пыл, Я ненавіжу гэты горад, Дзе я аднойчы, мабыць, быў; Дзе біў хлыстом магутны вораг. Не трэба болей казак мне, Пра ледьзве чутнае каханне, Пра кліч зязюлі па вясне І пра журботнае расстанне. І што рабіць, калі зямля, Не носіць поступы паэта. Не зарастае плын былля, А гэта адская планета - Трывае зло. І кожны дзень, Нібыта ветрамі спазнення. І вось мая глухая цень, Сумуе зноў, няма надхнення. І рукі просяцца ў кулак, Калі б згубіць маю карону... Я сам будую кавардак І сам жадаю быць у палоне.
|
