минский фестиваль коллективный авторФестиваль одного стихотворения. Лауреаты2010Анна Александровна Кругликова (Рыжик), Москва, «Первоснежное» просыпаюсь, а улица вся заснежена и снежинки невероятно нежно падают на нос прохожим такие разные друг на друга не похожие и тают, едва касаясь кожи Наверх Таня Бородуля (Анісся Марс ), ТЗ, Минск, «Калядны верш » Шматлюднасць і беспрытульнасць. У золаце і галечы Мой горад чакае свята. Нядзеля. Зімовы вечар. Чаканае свята прыйдзе І ўсіх ашчаслівіць нечым: Ласункам, абноўкай, цацкай Ці неспадзяванай стрэчай. І згаснуць агні на вулках, І елкі пазносяць з хатаў. А гораду будзе сніцца, Як цудамі пахне свята. Наверх Кацярына Макарэвiч (Кася Студзень), Менск, «чакаю снегу…» чакаю снегу які па сумяшчальніцтву перадасць некалькі слоў табе седзячы на падаконніку і нашэптваючы іх абавязкова з раніцы пакуль будзеш піць каву гарбату ці што ты там п’еш зіма не спяшаецца з візітам а хворыя прызнанні не могуць збіць тэмпературу самастойна так павялося што на Каляды няма ні снегу ні цябе жду снега который по совместительству передаст несколько слов тебе сидя на подоконнике и нашептывая их обязательно утром пока будешь пить кофе чай или что ты там пьешь зима не спешит с визитом а заболевшие признания не могут сбить температуру самостоятельно так сложилось что на Рождество нет ни снега ни тебя Наверх Светашёва Таня "Ассоль" (Qwerty), Т.З. Минск, «снег бесполезный, сыпучий, нелипкий…» снег - бесполезный сыпучий нелипкий - ветром сдувает в ручьи я исправляю чужие ошибки я совершаю свои ты не уходишь и если конечно видно меня сквозь снег - видишь как поздняя лишняя нежность капает с нижних век Наверх Аляксей Стрэльнікаў (Максудаў), Минск, «важна спыніцца ў тую хвіліну…» важна спыніцца у тую хвіліну, калі ў цябе нараджаеца бог... неабавязкова маліцца, дастаткова ўспомніць аблічча тых, хто табе калісь дапамог. хто б ні сідзеў у цябе ўнутры, марозіў страхам, ліпнуў агідаў, штурхаў рабіць гадкасці, менавіта ў гэта імгненне у цябе атрымаецца зладзіць з ім. цябе, як уласна і ўсіх навокал, потым вярнуць на каляіну жыцця, каб каціцца далей невядома куды і навошта. але гэта будзе потым. а зараз усміхніся скрозь тое, што коціцца з твайго вока. Наверх Павал Хадзiнскi (Стальныя дзьверы), Менск, «Скрозь жоўтае cлухаеш няўважліва…» Скрозь жоўтае cлухаеш няўважліва істотнае, перапіс новага лісьця табе ў абдымках жоўтае. У ім застаецца ляжаць Раство хутказноўнае альбо трывалаляжалае. Нясу табе носьбіт восені, бывае ў вялікіх пакунках, бывае ў выразных расчараваньнях, бывае ў жаданьні прынесьці табе Раство, прасоўваючы пальцы скрозь жоўтае Наверх Яков Ерманок (Янка Гародня), ТЗ, Гродно, «Вот и зима» Вот и зима. А погода - как осенью. Лишь по ночам иногда прорывается: Крыши домов вдруг покроются проседью, Да на кустах седина появляется. Дождь за окном, проявленье природное. Снова испорченное настроение. Может быть, это всего лишь погодное? Серое небо, погода осенняя... Поздно светает. И рано смеркается. Солнце исчезло, закрытое тучами. День ото дня ничего не меняется, Только осталась надежда на лучшее. Будут метели, морозы трескучие? Или дожди в декабре, ближе к празднику? Что-то зима затаилась за тучами, И притворяется осенью, дразнится. Но все уйдет в недалекое прошлое. Тучи снежком, как природою водится, Выпадут враз покрывалом-порошею. И, наконец, на душе распогодится. Время в пространстве - годичными волнами. Жизнь и природа... Единое целое. И превращается белое в черное, Чтобы опять возвратить меня в белое. Наверх Валерыя Кустава (Улад Рака), Менск, «Хрумсткі калядны снег…» Наверх Инесса Ганкина (Путник), Минск, «Возвращение» Из цикла «Американский витраж» Часть 4. Возвращение 1 В лесу Мичигана поваленных елей не счесть, висят над дорогой, стоят накренясь, полупьяно. Хруст снега мое отмечает присутствие здесь – в лесу Мичигана. С дорожной тревогой расстанусь, не властен хайвэй, и только немного покажется странно знакомой тропинка, ведущая от белорусских полей в леса Мичигана. Мой бедный английский, тебя позабуду опять. Дубовые листья как метки, душа—недотрога, ты будешь безмолвно стоять, дыша тишиной, и роняя слова на дорогу. Мой бедный английский, мой русский, как все вы смешны! На фоне лесной, всепланетной, прозрачной, стеклянной, упавшей с ладони у Бога горошинки круглой Земли, потерянной бусинки – точки, пропавшей в тумане. 28.02.08 Наверх Уладзімір Плавінскі (Уладзімір Буслаў ), Менск, «Першы дзень снежны» Наверх Алексей Алексеевич Кащеев (Spinedoctor), Т.З., Москва, «Речи праздничного президента…» Речи праздничного президента Слушает мой пьяненький народ. Начиная с этого момента Буду ненавидеть Новый год. Он приходит бутафорским гадом, В нем куранты блеют, как баран, Расцветает детскою отрадой, Поводом нажраться вдрибадан. Ждут его и весело, и тупо, В магазинах толчея и ад, Елки новогодние, как трупы, На базарах мрачно возлежат. У метро, в ларьке, с лицом помятым, Судя по наколкам, из тюрьмы, Старый хачик соблюдает свято Ритул приготовленья шаурмы – Тот же самый. Те же мандарины, Оливье, подкисшее пюре, Телевизор, гости, запах винный – Я умру, должно быть, в январе, На рассвете, в собственной квартире, И тогда уже совсем всерьез Мне подарит жизнь в загробном мире Белый и крылатый Дед Мороз. Наверх Антон Юркавец (Аціла Юрай), Мінск, «Ён шукаў у небе месяц…» Ён шукаў у небе месяц, Чаму, ну чаму ён хаваецца? Ён назіраў за пінгвінамі, Але баяўся пакінуць станцыю. У сьвята сярэдзіны лета У іглу, якое будаваў Ажно месяц, ён піў Шампанскае, і келіх Зьмярзаў літаральна У хвіліну, ператвараючы Салодкі напой у кубікі Льда, так падобныя да Яго тугі, калі ён ахінаў Зямлю Эндэргбі й бераг прынцэсы Рагхіль У ледзяной завірусе успамінаў Пра цябе, дзяўчыну-кубікірубікі, Але ты сьвяткавала свой Новы год На Кастрычніцкай плошчы: Мандарыны, лікёр ды Брудныя пацалункі пад елкай. І стаічныя мінус шэсьцьдзесят, Прымушалі дрыжаць пасьмяротна. Скотт сканаў не таму, што быў ня першым, А таму, што быў Не апошнім. А калі Замярзаюць сьлёзы, На небе зьяўляецца месяц. Наверх Глеб Лабадзенка (Валер Дзялевіч), Менск, «горад сьніць, што ў кожным вакне» горад сьніць, што ў кожным вакне, – як у маім – агні што кожны жлоб адшкадуе пятак на гірлянду і панэльныя бамбасховішчы са свае вышыні будуць шаптаць адно аднаму: Каляды!.. і выбачацца: маўляў, пацярпі пару дзён і дзіўныя людзі здымуць зь дзявярэй амэлу а ўжо ў панядзелак Каляды занурацца ў сон і цуду палова можа ня стацца цэлым так што, дружа, ня шчоўкай дзюбай альбо будзеш чакаць наступнага сьнежня й сьнегу у гэтым горадзе гэтай ноччу арго – зорку ўбачыць і сьледам за ёй паехаць і пакідаць на рэшце бібліятэку й праспэкт аэрапорт і трасы корчмы й аўстэрыі каб дзесьці ў лесе выдыхнуць ёй: “рэспэкт!..” і падумаць сабе: не падманулі старыя Наверх Алёна Міхайлаўна Беланожка (Партызанка), Менск, «Калядны ордэн» Калючы маладзік плыве за ўласным клонам, Што коламі аўто спаласаваны ўшчэнт. Ляціць салодкі снег – і робіцца салёным, Крануўшыся зямлі, дзе тае рэагент. Я з ботаў абтрасу атручаныя брызкі, Абняўшы мокры плот, ізноў злічу - няцот. На елачках блішчаць пластмасавыя нізкі: Фальшыва-залаты, прыходзіць новы год. Ён атрымаў загад, ён выглядае гордым… Пражэктары мігнуць, і плошча загудзе, І восем прамянёў складуць калядны ордэн, Які мінулы год прышпіліць да грудзей. Дазволь пакінуць пост сівому генералу, Што на былых франтах сваё адваяваў, За ўсё аддзяч, не плач, жыві далей памалу, І не вяртай мяне да леташніх выяў - Навошта ўспамінаць, як бегла ў авангардзе, Пры цуглях між зубоў, бо так было ямчэй, І сэрца назаўжды здала ў палон пагардзе, А цела прадала за агняцвет начэй. Накіну паліто і вынырну ў надворак: Згубіла недзе тут, ды як цяпер знайсці Гарачае святло васьміпраменных зорак На кіцелях гадоў, што зніклі ў небыцці… Новогодний орден Комолая луна плывёт за бледным клоном, Колёсами авто раздавленным в момент. Летает сладкий снег – и, делаясь солёным, Садится на асфальт, где тает реагент. С ботинок отряхну отравленные бусы, И, приобняв забор, опять сочту: нечёт… На ёлочках блестят пластмассовые «пупсы»: Фальшиво-золотой, приходит новый год. Он получил приказ – один из многих сотен… Прожекторы мигнут, и площадь загудит, И сложатся лучи в тот новогодний орден, Что уходящий год прикрепит на груди. Позволь покинуть пост седому генералу, Который на фронтах провёл житейский путь, Прости и отпусти, живи себе помалу, Не обращай меня к тому, что не вернуть: Зачем же вспоминать, как мчалась по пустыне, Кусала удила, всегда была ничьей И сердце отдала в заложники гордыне, А тело продала за пылкий бег ночей? Наброшу лёгкий плащ и выйду из квартиры: Я потеряла здесь, да как теперь найти Свет жарких орденов, украсивших мундиры Тех лет, что вечно ждут меня в небытии? Наверх Код для вставки анонса в Ваш блог
| |||||
минский фестиваль коллективный автор: Фестиваль одного стихотворения. Лауреаты.